şefkatinin bana öğrettikleri...

Uslu bir çocuk olmuştum hep. Sorun çıkarmayan, dert olmayan, sakin ve uslu. Kendime bu rolü biçmiştim çünkü öylesinin kabul edildiğini ve böyle sevildiğimi düşünüyordum. Ama diğer yandan da hep kendimi suçluyordum. Neden tepkini göstermedin, niye düşünceni söylemedin, ne diye yaptın şimdi böyle bir şey...

Bir gün seninle tanıştım. Ben kendime karşı hep katıyken sen bana karşı hep naziktin. Seni zorladığım zamanlarda hiç öfkeleyle karşılık vermedin. Ben olmadık şeye sinirlenirken sen hep tane tane anlattın. Tepkilerimi anlayışla karşıladın. Öyle güzel bir duyguydu ki bu, onunla ilk kez tanıştım.

Durup dedim ki kendime. "Bak sen her halinle kabul ediliyorsun. Hiçbir şey için kendine yüklenme. Seni mutlu eden, öfkelendiren, huzursuz eden düşüncen neyse söyle..."

Sen gidince fark etmeden öğrettiklerini de unuttum. Kendimi çok suçladım. Kendi kabahatlerimi sıraladım. Öyle yapmasaydım böyle olmazdı havuzuna düştüm, boğuldum. Acıyan canımla yere yığıldım.

Sonra senin şefkatin geldi aklıma. Anlayışın, anlatışın, gülümseyişin, bakışın. O duygunun neler hissettirdiğini, senin neler yaptığını hatırladım. Kalktım yerden, öz şefkatle tanıştım.